anma günü şerefine, eski bir asker olan, captain america’nın, tüm aracını, bir araya getirip, kötü legoları dövmesine yardım ettim bugün. hepsini dövdü captain america, hepsini.

öncesinde ise anma törenindeydi çocuk kalpli. bugünü seviyorum. diyebilirsiniz, ne zaman amerikan oldun da, böyle bir güne dair hislerin var. benim doğuştan var bu hislerim. ölen askerlerin aileleri, arabalarına çocuklarının fotoğrafını asıp, onları alkışlatıyorlar geçit töreninde. senede bir gün duruyorsa gözyaşları, o da bugün. insanlar alkışları ile kalplerine destek oluyorlar. ben de oradaydım işte.

benim için savaşta ölmüş herkese, yazık olmuştur. dünyanın hangi ulusu olursa olsun, fark etmez…

tamam bedava hot dog, soda ve dondurma ve animasyonlar gibi, çocukları çeken yönleri de var ama buna da ihtiyacım vardı. öyle uzun zamandan beri, bu tür bir bayram olmadı ki…

lütfen kalbin, benimle olsun…

çocuk kalpli

saat yeniden çalıştı. bunu yapabileceğimden bile, emin değildim bu sabah. çünkü üzümlü kek, her gün daha çok üzüyordu beni. gelmeyeceğini ve sözünü tutmayacağını o kadar çok duydum ki, ondan, tamam öyle olsun diye pes attım artık. bir daha da duymamak için kaleme saklandım. gene de bunca büyülü şeyi, noktalamak istemedim. eğer, gerçek hayatta girmek istediği bir kapı varsa, sonuna kadar açık olduğunu hissetmesi gerekiyordu. bu saat, benim en inançsız zamanımda, üzümlü kek’in peşinden, hiç durmadan yaklaşık 2 yıl koşmama yardımcı oldu. benim öyle bir amacım yok, eğer mesaj atsa peşimden 1 gün bile koşmayacak ama…

of, bir şey olmaz ondan. umarım yanılırım.

gün boyunca, anma günü kutlamalarındaydım. saat çalışmaya ilk burada başladı.

aslında moralim çok bozuk, tüm haftasonum depresyonda geçti. yatağın içinde uyudum hep. sadece üzümlü kek değil, eşim de bu aralar modumu düşürüyor. son günlerde özellikle, iyice bıraktı kendini. sanırım ne oregon’a ne italya’ya gidecek.

suçlu hissediyorum…

çocuk kalpli