bugün de, bu küçük adamın vaftizi ile geçti günüm. fotoğraf bana ait. çok başarılı, insan fotoğrafları kesinlikle çekemem ama bebekler için farklı sanırım. harika bebek fotoğrafları çekiyorum.

alışılagelmişin dışında, simon, anneannesinin gelinliğinden yapılmış bir elbise giydi. annesi aynı gelinliği giymiş. sonra da ablası ile simon’un vaftiz giysisi oldu o elbise. kız çocuğu değil, simon. çok komik görünüyordu ama ağlamadan tamamladı, kahraman oğluşum. patrick ismini aldı kiliseden.

sonra ailesinin evinde verilen yemeğe gittim. orada fotografçılık yaptım. ayaladıkları kişi, kiliseye gelememişti. sonrasında eve uğrayıp kameramı aldım ve sürekli denklanşöre bastım, bu güzel çocuk için.

sanırım biraz da, işin doğasını bildiğim için. ne zaman gülerler, neyin devamında gülücük gelir, çok iyi biliyorum. günde 8-9 saat geçiriyorum bunlarla. öyle olunca da, insan kendi oğlu gibi hissediyor. günün en güzel anı da, yere oturduğunuz vakit, hepsinin emekleyerek yanınıza gelmesi ve üzerinize tırmanması. bir anda en az 4 bebek tarafından çevreleniyorsunuz. o an biri gelirse, ayağa kalkmak öyle zor ki. güvenlik prosedürüne göre, onları uzaklaştırarak, yerden kalkmak en az 1 dakika.

dün gece büyük kavga vardı krallık’ta. içince, bir kere daha alkolün zararlarını anlattı bana üzümlü kek! oysaki elimde olmayan bir sebepten dolayı içmiştim. tamam en kralını içtim ama o an, yapılabilecek çok şey yoktu. yardım da etti açıkçası. hem sakinleştirdi, hem de deli gibi uyuttu gece. kucağında uyandım üzümlü kek’in. ilk önce, esip gürlese de, sonra kavganın yönü değişti ve kaybetmeye başladı.

sonra kaleme girip uyudum. birkaç saat sonra, o da girdi. kapım açıktı. sadece uyuyalım ne olur, dedim. uyuduk.

ama şu an, yine geceyi bekliyor hesap sormak için.

çok katolik bir blogdu. o yüzden onun gibi yazmaya çalışayım.

o rezil herif için, değer miydi gerçekten?

cennetten kovuldun. göremiyor musun? düşmüş bir meleksin sen…

ne gerek vardı böyle bir şeye?

çocuk kalpli